خنده برروی لبش مرد ستمکاری هست            آه انـگـار نـه انگـار عـزاداری هـست

آن طرف دامن طفل آتش سوزان دارد            این طرف در تب شعله تن بیماری هست

و زنی باز سوی علقمه میکرد نگاه...            که به پا خیزد اگردست علمداری هست

همه دیدند که خون چشم دلش را پُرکرد            از فرات سخنش نالۀ سرشاری هست:

مبریدم که دراین دشت مراکاری هست            گل اگر نیست ولی صفحۀ گلزاری هست

ساربـانـا مـزن، این همه آواز رحـیـل            آخر این قافله را قـافله سالاری هست

به امیدی شـوم از کـشـته مظلوم جـدا            که سوی کوفه مرا وعدۀ دیداری هست